Ο ρατσισμός κάθε τύπου καλλιεργεί το φόβο, οδηγεί στην απομόνωση
H αλληλεγγύη φέρνει κατανόηση και αποδοχή, μας ενώνει!
Όπως κανείς μας όταν γεννιέται δεν διαλέγει πατρίδα, έτσι και ο πρόσφυγας δεν διαλέγει την ξενιτιά. Άνθρωποι διαφορετικών φυλών, θρησκειών, πολιτισμών, οι περισσότεροι από αυτούς κατατρεγμένοι από πολέμους, φυσικές καταστροφές, φτώχεια και εξαθλίωση, φτάνουν στη χώρα μας αναζητώντας ένα βιώσιμο μέλλον. Η παρουσία προσφύγων και μεταναστών με διαφορετικό πολιτισμικό, θρησκευτικό υπόβαθρο στη σημερινή ελληνική –και όχι μόνο- κοινωνία, αποτελεί αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Η μετανάστευση είναι ένα πρόβλημα της εποχής μας για το οποίο όμως δεν ευθύνονται οι ίδιοι οι μετανάστες, αλλά το παγκόσμιο κοινωνικό-οικονομικό σύστημα εκμετάλλευσης.
Όμως η “πολιτισμένη” Ευρώπη δεν ανταποκρίνεται στο υποτιθέμενο υψηλό πολιτισμικό της επίπεδο, δεν εκφράζει τα ιδανικά της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, αντίθετα μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ένα απόρθητο φρούριο. Οι ιθύνοντες της ΕΕ δεν διστάζουν να καταπατούν κάθε έννοια δικαίου, να προκαλούν το θάνατο εκατοντάδων απελπισμένων μεταναστών, που από τα σύνορα Ισπανίας-Μαρόκου μέχρι το παγωμένο Αιγαίο και τις ναρκοθετημένες όχθες του Έβρου προσπαθούν να φτάσουν σε ένα ελπιδοφόρο αύριο.
Μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αντιμετώπισε στην αρχή τους μετανάστες με αμηχανία, στη συνέχεια όμως εκδήλωσε μια έντονα ρατσιστική και ξενοφοβική συμπεριφορά, η οποία καλλιεργήθηκε έντεχνα από τα ΜΜΕ, τα οποία σταθερά πρόβαλαν το στερεότυπο του μετανάστη-εγκληματία. Η αθρόα εισροή μεταναστών στις αρχές τις δεκαετίας του ’90 αποτέλεσε μια απρόβλεπτη πηγή πλουτισμού για την ελληνική άρχουσα τάξη, η οποία υιοθετώντας μια αισχρή σχέση εκμετάλλευσης απέναντί τους (μαύρη, ανασφάλιστη, κακοπληρωμένη εργασία), κατάφερε αφενός μεν να αυξήσει τα κέρδη της, αφετέρου να στρέψει τους Έλληνες εργαζόμενους εναντίον των ξένων εργατών. Στο σύνολο των τάξεων της ελληνικής κοινωνίας εμφανίστηκαν φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας, τα οποία τα τελευταία χρόνια παρουσιάζουν σχετική ύφεση. Εν τούτοις, ο ρατσισμός τόσο ως αντίληψη, όσο και ως έμπρακτη εκδήλωση, δεν απουσιάζει από τη χώρα μας. Αντίθετα μάλιστα, φαινόμενα -λιγότερο ή περισσότερο έντονης- ρατσιστικής συμπεριφοράς εξακολουθούν να εμφανίζονται συχνά σε όλο το εύρος της ελληνικής επικράτειας.
Όμως καθημερινά Έλληνες και ξένοι εργαζόμενοι δέχονται από κοινού την ίδια βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα, στη δουλειά, στη ζωή. Σε μια εποχή που όλα θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους, κάθε συζήτηση για ένα εργατικό κίνημα που θα διεκδικεί και θα κατακτά δικαιώματα δεν μπορεί παρά να αγκαλιάσει και τους μετανάστες. Η πάλη για τα δικαιώματα των μεταναστών δεν είναι μόνο εκδήλωση αλληλεγγύης, είναι παράλληλα απαραίτητη προϋπόθεση για επιτευχθούν σημαντικές νίκες προς όφελος όλων των εργαζομένων. Τα σωματεία και τα συνδικάτα πρέπει χωρίς προϋποθέσεις να ανοίξουν στους μετανάστες. Μόνο μαζί ενωμένοι, Έλληνες και ξένοι εργαζόμενοι μπορούμε να διεκδικήσουμε με αξιώσεις όλα όσα μας ανήκουν.
Τα τελευταία χρόνια όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις με τους μεταναστευτικούς νόμους τους, όχι μόνο δεν θέσπισαν ένα νομικό πλαίσιο προστασίας των μεταναστών, αλλά δημιούργησαν νέα προβλήματα στους μετανάστες, παρά -ως όφειλαν- να αντιμετωπίσουν τα ήδη υπάρχοντα. Από το ν. 1975/91 -νόμο τον οποίο ο Λεπέν αποκάλεσε παράδειγμα προς μίμηση-, ο οποίος ουσιαστικά ποινικοποιούσε την μετανάστευση, τα ΠΔ 358 & 359/97, τα οποία επιχείρησαν ανεπιτυχώς και αποσπασματικά να ρυθμίσουν ζητήματα καταγραφής και νομιμοποίησης, μέχρι τον πλήρη αντιφάσεων, εισπρακτικού χαρακτήρα ν. 2910/01, ο οποίος ποινικοποιεί κάθε έκφραση έμπρακτης αλληλεγγύης προς τους μετανάστες, όσο και τον τελευταίο ν. 3386/05, είναι απολύτως φανερό ότι ο κρατικός μηχανισμός εξωθεί τους μετανάστες στην παρανομία, μην επιτρέποντας ουσιαστικά την ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες 2ης γενιάς δυστυχώς αυξάνουν συνεχώς. Η μη δυνατότητα έκδοσης πιστοποιητικού γέννησης για τα παιδιά των μεταναστών/τριών που γεννιούνται στην Ελλάδα, καθώς και η μη δυνατότητα εγγραφής τους στα δημοτολόγια δημιουργεί απάτριδες. Σήμερα, στο 2007, το ελληνικό κράτος αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει τις 200.000 νέους και νέες έως 18 χρονών, παιδιά μεταναστών που γεννιούνται, μεγαλώνουν και σπουδάζουν στη χώρα μας. Στη συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαϊκών κρατών, τα παιδιά, που γεννιούνται στο έδαφός τους παίρνουν την υπηκοότητα της χώρας στην οποία γεννήθηκαν. Αντίθετα, η Ελλάδα ακολουθώντας το «δίκαιο του αίματος» και όχι αυτό «του εδάφους» ουσιαστικά αδιαφορεί για ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και βάζει τις βάσεις για να παραμείνουν αυτά τα παιδιά στο περιθώριο σε μία συνεχή κατάσταση ανασφάλειας και με διαρκή κίνδυνο απέλασης.
Τα πολλαπλά φαινόμενα αστυνομικής βίας σε βάρος κυρίως (αλλά όχι μόνο) μεταναστών που είδαν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό, επιβεβαιώνουν ότι τέτοια φαινόμενα ούτε μεμονωμένα είναι, ούτε αποτελούν την εξαίρεση. Οι κακοποιήσεις και οι εξευτελισμοί μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα γίνονται τόσο συχνά που αποτελούν πια μέρος της αστυνομικής ρουτίνας. Είναι η πιο ακραία εκδοχή της αντιμεταναστευτικής πολιτικής αυτής της κυβέρνησης (όπως άλλωστε και της προηγούμενης). Η αστυνομική βαρβαρότητα είναι η απεχθέστερη ίσως πτυχή του απαρτχάιντ σε βάρος των μεταναστών, είναι η αποκορύφωση ενός ολόκληρού πλέγματος νόμων και κατασταλτικών πρακτικών που αρνούνται από ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων αυτής της χώρας όχι μόνο την ιδιότητα του πολίτη, αλλά ακόμα και αυτή του ανθρώπου.
Όμως ο ρατσισμός δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο, δεν είναι μόνο φυλετικός. Κοινωνικές διακρίσεις υφίστανται άτομα ή ομάδες λόγω καταγωγής, φύλου, ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, θρησκευτικών πεποιθήσεων και σωματικής ή πνευματικής ικανότητας. Στην σύγχρονη εποχή της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, φαινόμενα ρατσισμού εκδηλώνονται προς όλες τις κοινωνικές ομάδες που δεν εντάσσονται στο κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο. Νέοι άνθρωποι βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο την ανεργία ή στην «καλύτερη» περίπτωση την ανασφάλιστη επισφαλή εργασία. Ηλικιωμένοι ζουν με συντάξεις ντροπής κάτω από το όριο της φτώχειας παρά το ότι τα κέρδη του ΑΕΠ στις δυτικές κοινωνίες σημειώνουν αυξήσεις γύρω στο 40% κάθε χρόνο που όμως δεν αναδιανέμονται στις οικονομικά ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες. Άνθρωποι με σεξουαλικές επιλογές διαφορετικές από αυτές που ορίζουν οι κοινωνικές συμβατικές νόρμες αναγκάζονται να τις αποκρύπτουν προκειμένου να μη βιώσουν την απόρριψη και την επιφυλακτικότητα των άλλων. Ανάπηροι όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι πολίτες με σεβασμό στις ανάγκες και στα προβλήματά τους, αλλά αντίθετα γίνονται πολλές φορές αντικείμενο χλευασμού, αλλά και εκμετάλλευσης από τους εργοδότες. Συνάνθρωποί μας ασθενείς από AIDS αντιμετωπίζονται με φόβο, κοινωνική απόρριψη και αποξένωση, παρά το γεγονός ότι η μετάδοση του ιού είναι γνωστό ότι δεν γίνεται με κοινωνική συναναστροφή. Αποφυλακισμένοι συνεχίζουν να τιμωρούνται και εκτός της φυλακής, αφού δεν προσλαμβάνονται σε εργασίες. Τοξικομανείς αντιμετωπίζονται ως εν δυνάμει εγκληματίες, με καχυποψία από τον κοινωνικό περίγυρο. Άνθρωποι με διαφορετική θρησκευτική ταυτότητα βρίσκουν μπροστά τους προβλήματα ακόμα και στην δημιουργία τόπων λατρείας για την άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων. Οι Ρομά, ακόμα και σήμερα, αποκλείονται από βασικά αγαθά και υπηρεσίες τα οποία για όλους τους υπολοίπους αποτελούν κοινότυπη διαδικασία.
Το 2ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Βόλου, 5-6 Οκτώβρη 2007, μια συνέχεια της προσπάθειας που άρχισε πέρυσι, έρχεται να φωνάξει απερίφραστα ότι οι μετανάστες δεν αποτελούν πρόβλημα, αντίθετα έχουν προβλήματα. Η μισαλλοδοξία, η ξενοφοβία, ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι φαινόμενα που οφείλουμε να αποκρούσουμε. Πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουν διαφορετικές από τις δικές μας, αλλά εξίσου φυσιολογικές και αποδεκτές συμπεριφορές, στάσεις και νοοτροπίες. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αποδοχή του διαφορετικού. Έτσι αποκλείεται ο φόβος απέναντι στο καινούργιο, στο διαφορετικό. Ο φόβος καλλιεργεί το ρατσισμό. Αλλά και ο ρατσισμός κάθε τύπου καλλιεργεί το φόβο, οδηγεί στην απομόνωση. H αλληλεγγύη φέρνει κατανόηση και αποδοχή, μας ενώνει!
Βόλος, Ιούλης 2007
Συντονιστικό μεταναστευτικών, κοινωνικών, πολιτικών οργανώσεων και πολιτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου